19 feb De natuur heelt…

Ik heb hier heel lang niet over durven schrijven. Maar nu kan en mag het…
Heel lang geleden heb ik geleerd dat strijden tegen het onrechtvaardige voor mij de enige manier was om mij staande te houden. En dat ging gepaard met veel woede, frustratie en verdriet.
Al die tijd was de natuur daar om mij op te vangen wanneer het even niet meer trok. De natuur heelt en oordeelt niet zegt men: en ik weet uit ervaring dat dit zo is.

Wie mij kent weet dat ik mij sterk verbonden voel met natuur. De natuur is zó belangrijk voor mij dat ik er mijn beroep heb gemaakt om mijn kennis van de natuur te delen met anderen. Het gidsen van mensen om per kano de prachtige natuur van de Hunze te laten zien is daar een onderdeel van.

Toen kwam 2020. Corona maakte het (deels) onmogelijk om met groepen te gaan varen. En als wat als een doodsteek voelde was het volgende: Langzaam maar zeker verrezen reusachtige windmolens aan de horizon langs mijn geliefde Hunze. Niet te missen. Overal aanwezig.
De eerste maal toen de werkelijke impact tot mij doordrong stond ik daar met tranen in mijn ogen. En die oude woede was weer volop aanwezig. Hoe kon men het in dit veenkoloniale landschap, dat toch al zo geteisterd word door de industriële landbouw, vlakbij een natuurgebied, ook nog eens die afzichtelijke molens neer zetten?!

Gelukkig heb ik een geliefde die mij geleerd heeft dat wanneer je jouw energie steekt in het negatieve, dat het negatieve alleen maar groeit en sterker wordt. En dat wanneer jij je richt op het positieve, je steeds meer positiviteit terug krijgt.
Dus spreken wij regelmatig met elkaar over onze wens om juist positiviteit de wereld in te zenden. En organiseren wij activiteiten die bijdragen aan een gezondere wereld in verbinding met de natuur. En nog nooit eerder kwamen wij zoveel mooie mensen tegen die met mooie dingen bezig zijn. En zo de wereld mooier maken.

Vanmorgen liep ik mij hardloop rondje op het Drouwenerveld. Ik probeer

goed voor mijn lijf te zorgen en ondertussen kan ik zoveel scherper nadenken over wat mij bezig houd.
En ik heb nog een verborgen agenda: tijdens mijn aanwezigheid hier op de heide hoop ik de raven die ik hier vorig jaar trof weer eens te zien.
Al speurend langs de horizon sta ik opeens aan de grond genageld. Daar achter die prachtige stille woestenij van het Drouwenerveld zie ik opeens de windmolens staan. Ook hier!!!!
Verschrikkelijk vind ik het! Maar vrijwel direct herpak ik mij en denk aan de woorden van mijn lief.
Ik loop een beetje bedrukt verder en ondertussen hoop ik nog vuriger op een ontmoeting met de raven. Dát zou mij troost geven.

Maar soms (of is het meestal?) loopt het toch weer anders. En is het de kunst om jouw ogen open te houden voor wat de natuur voor jou in petto heeft.

Terwijl ik verder loop breekt er voorzichtig zonnetje door het wolkendek. De vogels lijken nog harder te gaan oefenen met hun lente deuntjes. En dan opeens is hij daar… een prachtige roodbruine verschijning maakt een sierlijke sprong die direct mijn aandacht trekt. En dan gaat hij daar doodleuk zitten en kijkt mij aan. Ik kijk minuten lang en ademloos terug…
Dan opeens is hij weer verdwenen.

Hardop zeg ik: Bedankt Vos!

Het is geweldig om te mogen ervaren dat wanneer ik mij openstel voor het positieve, ik als vanzelf het goede en het mooie terug ontvang!

De natuur heelt, en oordeelt niet.